Η παράσταση «The Doctor» σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου ανεβαίνει ήδη από τον Οκτώβριο για δεύτερη φορά στο Αμφι-θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου και εμείς μετανιώνουμε που αργήσαμε ένα χρόνο να τη δούμε.
Όταν μια έφηβη καταφθάνει σε μια ιδιωτική κλινική για Αλτσχάιμερ μετά από αυτοσχέδια έκτρωση, η επικεφαλής του ινστιτούτου Ρουθ Γουλφ, μη γνωρίζοντας τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της ασθενούς και επιθυμώντας να της χαρίσει έναν ήρεμο θάνατο, αρνείται σε έναν καθολικό ιερέα την τελευταία μετάληψη. Η ασθενής πεθαίνει, το περιστατικό αποκτά όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ένα πραγματικό θρίλερ αρχίζει: τα γεγονότα διαστρεβλώνονται, όλοι έχουν άποψη κι ένας άνθρωπος κατακρεουργείται στο βωμό της πολιτικής ορθότητας.
Ένα έργο του Robert Icke, ελεύθερα βασισμένο στο «Professor Bernhardi» του Άρτουρ Σνίτσλερ, που μεταφράζεται από την Κατερίνα Ευαγγελάτου. Η σκηνοθετική ματιά της ίδιας, σε συνδυασμό με το ψυχρό σκηνικό της Εύας Μανιδάκη, τους ήχους του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη, τους φωτισμούς του Νίκου Βλασσόπουλου και τις καθηλωτικές ερμηνείες των ηθοποιών (Κίττυ Παϊταζόγλου, Μαριάννα Δημητρίου, Aurora Marion, Νίκη Σερέτη, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Σταύρος Καλλιγάς, Μαρία Κοραχάη, Αλίκη Ανδρειωμένου, Ζωή Ρηγοπούλου) με κυρίαρχη τη Στεφανία Γουλιώτη στον ρόλο της Ρουθ Γουλφ, αλλά και τον Νίκο Χατζόπουλο στον ρόλο του καθολικού ιερέα – και στον μικρότερο του πατέρα της έφηβης που πέθανε στην κλινική – δημιουργούν ένα μοναδικό αποτέλεσμα που φέρνει το κοινό αντιμέτωπο με τις δικές του προκαταλήψεις και βεβαιότητες.

Πολιτική ορθότητα, κουλτούρα ακύρωσης, λαϊκά δικαστήρια, δολοφονία χαρακτήρα κι ένα έργο γεμάτο ηθικά διλήμματα. Μια πολιτική ταυτοτήτων που κατακερματίζει τους ανθρώπους και το μίσος κυριαρχεί. Πώς κρίνεται η ορθολογιστική απόφαση μιας γιατρού; Πόσο δύσκολο είναι τελικά να ακούσουμε ο ένας τον άλλον; Είναι η ιατρική κι αυτή μια πίστη; Τι θα συνέβαινε αν η Ρουθ ήταν άντρας κι όχι μια γυναίκα σε θέση εξουσίας; Έπαιξε ρόλο η εβραϊκή της καταγωγή και η αθεΐα της; Έχει χρώμα η θρησκευτική πίστη; Η γλώσσα έχει σημασία αλλά μήπως τελικά καταλήγουμε να παίζουμε με τις λέξεις;
Αξιοσημείωτη είναι επίσης και η επιλογή των ηθοποιών για τους ρόλους ώστε τίποτα να μην προδίδει από την αρχή την ταυτότητά τους. Μια λευκή γυναίκα μπορεί να παίζει έναν μαύρο άντρα. Αν για κάποιους αυτό προκαλεί σύγχυση, για εμάς είναι σίγουρα εφευρετικό. Εκπληκτική και η τελευταία σκηνή ανάμεσα στη Ρουθ Γουλφ και στον ιερέα. Οι δυο πλευρές έχουν μαλακώσει. Ίσως τελικά μια γιατρός και ένας ιερέας να έχουν περισσότερα κοινά απ’ όσα νομίζουν. Η άλλοτε αυστηρή και ακλόνητη γιατρός με ισχυρή πίστη στην ανωτερότητα της ιατρικής επιστήμης, έχει κλονιστεί η ίδια και έχει χαθεί κάθε βεβαιότητα μέσα της. Και μαζί της έχουμε χάσει κι εμείς κάθε μας βεβαιότητα• το μόνο βέβαιο φεύγοντας είναι η σπουδαιότητα αυτού του έργου.
«Ο Χριστός έλεγε και τις πιο σκληρές αλήθειες», «Ναι αλλά ο Χριστός δε ζούσε στην ψηφιακή εποχή», «Φυσικά, τώρα έχουμε άλλο τρόπο να σταυρώνουμε τους ανθρώπους» λένε η Ρουθ και ο ιερέας και εμείς κρατάμε αυτά τα λόγια και πολλή τροφή για σκέψη.
