“ΚΑΝΟΝΙΑ και ΤΡΟΜΠΕΤΕΣ: στο ΜΠΑΜ αγόραζε και στο ΤΟΥΡΟΥΡΟΥ πούλα”

Είδαμε  τα “κανόνια και τρομπέτες” μια μπλάκ κόμεντι η οποία είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Η διαφθορά, ο φθόνος, το χρήμα, οι ουσίες, η συγκάλυψη και η αλληλεξάρτηση είναι χαρακτηριστικά στοιχεία τόσο  της Ελλάδας 2.0 όσο και της νέας παράστασης του Γιάννη Τσίρου. Ο έντονος σατιρικός χαρακτήρας της παράστασης πέρα από πολύ γέλιο, μας προσφέρει και πολλή τροφή για σκέψη σχετικά με την κοινωνία μας, τον τρόπο λειτουργίας της, τις εξουσίες της όπως επίσης και για την δικιά μας στάση και τον ρόλο μας σ’ αυτή.

Η ΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

«Όταν ακούς κανόνια αγόραζε, όταν ακούς τρομπέτες πούλα». Βαρόνος Ρότσιλντ – Βρετανός τραπεζίτης 1840 – 1915

Η ιστορία που είδαμε διαδραματίζεται στο ρετιρέ του ευκατάστατου Κωνσταντίνου, ενός τραπεζίτη ο οποίος ετοιμάζεται για μία δεξίωση που διοργανώνει η τράπεζα στην οποία εργάζεται. Εκεί τον συναντά ο Χρόνης ή αλλιώς “το ντιλεράκι” του, για να του παραδώσει την “χιονάτη”, (τη γνωστή σε όλους μας κοκαΐνη). Ο Χρόνης βρίσκει την ευκαιρία να ζητήσει και μια χάρη από τον Κωνσταντίνο, για την αρραβωνιαστικιά του τη Ρουμπίνη καθώς αντιμετωπίζει προβλήματα με το δάνειο που είχε πάρει από την τράπεζα για την σχολή χορού της. Μέχρι εδώ καλά τα πράγματα. Τα μπερδέματα αρχίζουν μόλις εμφανίζεται η Ρουμπίνη στο ρετιρέ του τραπεζίτη, η οποία δεν γνωρίζει για τα μπλεξίματα του καλού της. Μετά ακολουθεί ο κακός χρηματοπιστωτικός χαμός με κάτι ομόλογα της τράπεζας και μέσα σε αυτό το κλίμα παραφροσύνης εμφανίζεται και η Κλαίρη, η ερρωμένη του Κωνσταντίνου έτοιμη για ερωτικές περιπετειούλες και για ένα “όργιο” ουσιών, αλκοόλ και χορού με το αμόρε της. Βέβαια το κερασάκι στην τούρτα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την άφιξη 2 αστυνομικών για να συλλάβουν τον Ρομά Χρόνη για διακίνηση ναρκωτικών. Της τρελής το κάγκελο, γίνεται με λίγα λόγια σ ‘αυτή την παράσταση, κάτι που χαρίζει πολύ γέλιο στους θεατές τη στιγμή που τη βλέπουν, όμως τη στιγμή που τελειώνει η παράσταση και όσο ξανασκεφτόμαστε αυτό που μόλις είδαμε, αρχίζουν ένα ένα να ξεδιπλώνονται τα κρυφά μηνύματα της.

ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΉΡΕΣ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΞΎ ΤΟΥΣ ΣΧΈΣΗ

Η αλήθεια είναι ότι το γέλιο δεν ήταν ο μόνος στόχος του Γιάννη Τσίρου. Ο βαθύτερος στόχος, το κρυφό μήνυμα, που μεταξύ μας δεν είναι καθόλου κρυφό αν ρωτάτε εμένα, δεν είναι άλλος από μια έντονη “ξεγύμνωση” της κοινωνίας και του συστήματος που γέννησε την Ελλάδα 2.0 . Αυτό το βλέπουμε τόσο από τους Πρωταγωνιστές μας όσο και από την μεταξύ τους σχέσης.

«Στάθης Σταμουλακάτος ως Κωνσταντίνος & Νεφέλη Μαϊστράλη ως Κλαίρη ».

Αρχικά ο Κωνσταντίνος-Τραπεζίτης, αντιπροσωπεύει φανερά το κεφάλαιο όπως επίσης και τον φόβο των υπερασπιστών του για την κατάρρευση ή την αποδυνάμωση του. Την ίδια στιγμή η Κλαίρη που έχει τον ρόλο της ερωμένης του τραπεζίτη αντικατοπτρίζει τη μεγαλύτερη ερωμένη του κεφαλαίου, που δεν είναι άλλη από τη διαφθορά και την επιθυμία για επέκταση του κεφαλαίου με το χαμηλότερο δυνατό κόστος. Όλα αυτά φανερώνονται ολοκάθαρα από τον τρόπο που διαχειρίζονται, αντιμετωπίζουν και εν τέλη λύνουν οι δύο χαρακτήρες την ξαφνική χρηματοπιστωτική καταστροφή που εμφανίστηκε στον δρόμο τους.

«Μάνος Καζαμίας ως Χρόνης & Έλλη Τρίγγου ως Ρουμπίνη».

Παράλληλα έχουμε τους δύο Ρομά χαρακτήρες τον Χρόνη και τη Ρουμπίνη που φαίνεται να χαρακτηρίζουν δύο μερίδες του λαού. Ο Χρόνης είναι η πρώτη μερίδα η οποία παλεύει με κάθε μέσω, όχι απαραίτητα σωστό, να μαζέψει γρήγορα χρήματα για να καταφέρει να επιβιώσει μέσα στο σύστημα και από τη άλλη είναι η Ρουμπίνη που αντιπροσωπεύει τους εργαζόμενους και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά προκειμένου να ζήσουν αξιοπρεπώς και να πετύχουν μια προσωπική εξέλιξη διατηρώντας παράλληλα το ήθος και τα ιδανικά τους, μέσα σ ‘ένα σύστημα που γκρεμίζει τα πάντα εκτός από το χρήμα. Εδώ υπάρχει και ένα κοινωνικό μήνυμα το οποίο δεν θα πρέπει να προσπεράσουμε. Πρόκειται για το κοινωνικό στίγμα που υπάρχει γύρω από τους Ρομά κάτι, που αναδεικνύεται από την ενδυμασία της Ρουμπίνης, το οποίο ο χαρακτήρας και η δυναμική της παλεύουν να “γκρεμίσουν”.

«Γιώργος Τριανταφυλλίδης & Μαριτίνα Κουτσοχιώνη ως αστυνομικοί»

Τέλος, εμφάνιση κάνει και ένα ζευγάρι αστυνομικών, ένας άντρας και μια γυναίκα που έχουν πολύ διαφορετική στάση απέναντι στο “καθήκον” τους ως όργανα της εξουσίας. Ο αστυνόμος ή όπως θα του ταίριαζε η λαϊκή ορολογία “μπάτσος” μας δείχνει την έντονη διαφθορά που υπάρχει σε ένα κομμάτι του αστυνομικού σώματος καθώς δεν διστάζει να “χρηματιστεί” και να κάνει τα στραβά μάτια, αντί να προχωρήσει στην σύλληψη του Χρόνη για διακίνηση ναρκωτικών, προκειμένου να επωφεληθεί ο ίδιος από τον Κωνσταντίνο, δηλαδή από το κεφάλαιο που έχει καταλήξει να μας κυβερνά όλους. Από την άλλη έχουμε την νεαρή αστυνομικίνα, της οποίας το όνομα δεν ακούγεται καθόλου στην παράσταση. Στο πρόσωπο της μπορούμε να δούμε τους νέους που εντάσσονται στα σώματα ασφαλείας έχοντας ένα έντονο αίσθημα του καθήκοντός τους, που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και που δυστυχώς αργότερα τους “τρώει” το σύστημα που υπηρετούν. Όλα αυτά γίνονται ξεκάθαρα από την επιμονή της να μην αποχωρήσει από το ρετιρέ παρά τις εντολές του προϊσταμένου της όπως επίσης και από την επιμονή του αστυνομικού να την διώξει καθώς γνωρίσει πως μπροστά της δεν μπορεί να κάνει την συμφωνία που έχει στο μυαλό του.

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΜΑΣ

Η αλήθεια είναι πως είχαμε καιρό να δούμε μια τόσο πετυχημένη μαύρη κωμωδία στον χώρο του ελληνικού θεάτρου. Είναι τρομερό το πόσα πολλά μηνύματα μπορεί να περάσει κάποιος από μια, φαινομενικά, τόσο απλή παράσταση. Η δεξιοτεχνία του σκηνοθέτη όπως επίσης και οι χαρακτηριστικές ερμηνείες των ηθοποιών σε αφήνουν να σκέφτεσαι και να προβληματίζεσαι βαθύτατα για την κοινωνία μας, όπως επίσης και για το σύστημα που την γεννά. Προσωπικά μεγάλη εντύπωση που έκανε ο τρόπος που τελείωσε η παράσταση, με τους δύο τραπεζίτες να περνάνε ανάμεσα από το κοινό και να μας “κοροϊδεύουν” στην μούρη μας, ενώ παράλληλα ακούγονταν στο θέατρο αποσπάσματα από δελτία ειδήσεων και από ομιλίες βουλευτών-κομμάτων της αντιπολίτευσης σχετικά με τα ομόλογα των τραπεζών. Μια τελική πινελιά, που έφερε εμάς τους θεατές στην θέση των εξαπατημένων χαρακτήρων της παράστασης. Κάτι που μας κατέστησε ικανούς να νιώσουμε την προδοσία και την εξαπάτηση που θα ένιωθαν αν ήξεραν ότι ήταν απλώς μια “παράπλευρη απώλεια” προκειμένου να σωθούν τα ομόλογα. Σίγουρα είναι μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσει κανείς με τίποτα καθώς παρά την ελαφρότητα της καταφέρνει και περνάει πολύ “βαριά” μηνύματα.

Σχετικά άρθρα …

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *