Την Τετάρτη βρεθήκαμε στο Γκάρυ στο Γκάζι για να απολαύσουμε από κοντά μία έκθεση φωτογραφίας βγαλμένη κυριολεκτικά από μια άλλη εποχή. Ήδη μπαίνοντας στον χώρο του μαγαζιού η διακόσμηση σε κάνει να ταξιδέψεις σε μια Αθήνα βγαλμένη από παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Όλα αυτά φυσικά έρχονται να δέσουν αρμενικά με την έκθεση φωτογραφίας της Μαρίας Λαγγουβάρδου, μία έκθεση που φιλοξενείται αυτή την περίοδο στον χώρο.
Φωτογραφίες ασπρόμαυρες μη επεξεργασμένες, τραβηγμένες ξαφνικά και αποτυπώνοντας μία άλλη οπτική για τη ζωή στην πόλη στη σύγχρονη Αθήνα είναι μερικά από εκείνα που θα συναντήσεις καθώς μπαίνεις στο μαγαζί. Εκεί λοιπόν βρίσκεται αυτή η έκθεση περιγράφοντας μια Αθήνα διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε σήμερα. Περαστικοί, πλανόδιοι μουσικοί, μαγαζιά με λουκουμάδες και άλλες τόσες σκηνές της καθημερινότητας που πολλές φορές περνούν απαρατήρητες μπροστά στα μάτια μας γίνονται το επίκεντρο του φωτογραφικού φακού της Μαρίας και μας δείχνουν την κρυμμένη ομορφιά που όλοι αναζητούμε τελικά σε αυτή τη μεγαλούπολη.
Με άλλα λόγια μας δείχνουν την «Αθήνα όπως παλιά». Αυτή λοιπόν είναι η έκθεση της Μαρίας, ένα σύντομο οδοιπορικό στα κρυμμένα μικρά μαγαζιά της πρωτεύουσας, στα μικρά παραδοσιακά καφενεία, στις λαϊκές αγορές, στα ουζερί και σε όλα εκείνα τα στοιχεία ενός ρετρό ρομαντικού παρελθόντος που ξεπροβάλλουν απροσδόκητα στην πόλη εκεί που δεν το περιμένεις.
Κάθε φωτογραφία κρύβει μια ιστορία και κάθε ιστορία περιγράφεται συνδυαστικά με ένα κείμενο γραμμένο από την ίδια την καλλιτέχνη κάνοντας μας το ταξίδι εκείνο στην ασπρόμαυρη Αθήνα ακόμα πιο ζωντανό. Δε θα πούμε όμως περισσότερα, θα αφήσουμε την Μαρία Λαγγουβάρδου να μας μιλήσει για όλα αυτά σε μία αποκλειστική συνέντευξη στην Αθήνα…

Α: Αρχικά ευχαριστούμε πάρα πολύ για την πρόσκληση και για την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την έκθεση από κοντά. Ας περάσουμε όμως στις ερωτήσεις γιατί έχουμε να συζητήσουμε πολλά: Πρώτη ερώτηση λοιπόν και νομίζω αναμενόμενη: γιατί «Αθήνα όπως παλιά» και πώς αυτή η φράση σε ενέπνευσε για τη δημιουργία αυτής της έκθεσης;
Μ: Η αλήθεια είναι ότι είναι ένα πολύ προσωπικό project μιας και έχω περάσει διάφορες φάσεις όσον αφορά την Αθήνα και έχω μαζί της μια σχέση αγάπης και μίσους. Οπότε ξεκίνησα να κάνω αυτό το project σε μια προσπάθειά να αγαπήσω ξανά την Αθήνα και να θυμηθώ τι κάποτε μού άρεσε σε εκείνη. Να βρω τα όμορφα σημεία της. Όλα αυτά την περίοδο που είχα αποφασίσει να μετακομίσω στο εξωτερικό.
Α: Έχεις συνδυάσει την όμορφη πλευρά της Αθήνας με κάτι ρετρό, με κάτι βγαλμένο από μια άλλη εποχή και όχι τόσο με το σύγχρονο τοπίο. Γιατί αυτό;
Μ: Ναι, επειδή είμαι από την επαρχία έχω συνηθίσει σε συνθήκες μικρών πόλεων σε περιβάλλοντα με παρέες με όργανα, με καφενεία με πιο άμεση και στενή σχέση των ανθρώπων, βινύλια και γενικά σε μια ζωή βγαλμένη από μια άλλη εποχή. Οπότε το τσιμέντο ο θόρυβος ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Έτσι έψαξα να βρω τα σημεία που με κάνουν να νιώθω σαν να είμαι στην επαρχία, σημεία που νιώθεις ότι δεν είσαι σε αυτήν την απρόσωπη πόλη που δεν γνωρίζει κανείς κανέναν.
Α: Και τα βρήκες;
Μ: Ναι, γιατί άμα τα πιάσεις όλα μεμονωμένα έχεις από τη μία τις λαϊκές, μετά έχεις τους μουσικούς του δρόμου, μετά έχεις όλα εκείνα τα καφενεία και τα μαγαζιά που όντως θα έρθει ο μαγαζάτορας να σου μιλήσει και να σε γνωρίσει και να πιείτε μαζί ένα τσίπουρο και πολλά άλλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η λαϊκή της Καλλιδρομίου που όπως έχω γράψει και σε ένα κείμενο για τα τραγούδια, «είναι σαν να δίνεις ραντεβού με τους φίλους χωρίς να έχεις δώσει».
Α: Και τελικά πέτυχε αυτή η προσπάθεια σου να αγαπήσεις ξανά την Αθήνα με βάση την έκθεση που δημιούργησες;
Μ: Πέτυχε ναι, γιατί πάνω σε αυτή την έκθεση δημιουργήθηκε μετά ένα ολόκληρο πρότζεκτ που περιλάμβανε και μουσική και έτσι αυτός ήταν τελικά και ο λόγος που έμεινα Ελλάδα.
Α: Βλέπουμε πως κάθε φωτογραφία την έχεις συνδυάσει με ένα κείμενο. Πώς προέκυψε αυτό αλλά και τι δημιουργήθηκε πρώτα, το κείμενο ή η φωτογραφία και πάνω σε αυτή γράφτηκε το κείμενο.
Μ: Κάθε φωτογραφία έχει μια ιστορία από μόνη της. Οπότε τελείως αυθόρμητα ήθελα να βάλω μέσα τις ιστορίες αυτές…
Α: Έχεις ακολουθήσει κάποιο «δικό σου στυλ», ένα δικό σου ρεύμα ή μια τεχνοτροπία από την άποψη των αφισών και του απεικονιζόμενου περιεχομένου. Πώς το είχες στο μυαλό σου;

Μ: Είχα γενικά κολλήσει με το concept «Αθήνα όπως παλιά» έτσι προσπάθησα όσο ήμουν έξω να πιάσω τη στιγμή, ας πούμε τη στιγμή που με χαιρετούσαν οι μουσικοί του δρόμου. Γενικά όμως δεν επεξεργάζομαι τις φωτογραφίες μου αυτό είναι το κλικ, τέλος. Η μόνη επεξεργασία που έχει γίνει είναι ότι ψηφιακά έχω γράψει πάνω τους το «Αθήνα από παλιά».
Από τη φωτογραφία στις άλλες τέχνες…
Α: Εκτός των άλλων ξέρουμε ότι τραγουδάς σε ένα μουσικό σχήμα τους Adama Band» και από όσο έχουμε παρακολουθήσει υπάρχουν και εκεί αντίστοιχα κείμενα όπως αυτά που βάζεις στις φωτογραφίες εδώ στην έκθεση.
Μ: Ναι, η αλήθεια είναι ότι από μικρή έγραφα κείμενα αλλά δεν είχα ασχοληθεί τότε με τη μουσική. Τα live ήρθαν με αφορμή την έκθεση καθώς σκεφτήκαμε να την πλαισιώσουμε με αυτά.
Α: Πολύ όμορφο όντως. Βλέπουμε ακόμα πως εκτός από φωτογραφίες η έκθεση περιλαμβάνει και άλλα σχετικά αντικείμενα. Τι θα ήθελες να προσθέσεις σχετικά;
Μ: Ναι πράγματι, εκτός από τις φωτογραφίες το project Αθήνα όπως παλιά περιλαμβάνει τετράδια, βραχιόλια, πάνινες τσάντες και άλλα. Γενικά η «Αθήνα όπως παλιά» είναι ένα σύνολο που τα έχει όλα και μουσική, και φωτογραφία και μικροτεχνία.
Α: Για πες μας δύο λόγια για το πού θα βρίσκεται λοιπόν αυτή η έκθεση και πού μπορεί να σας συναντήσει ο κόσμος;

Μ: Μέχρι τις 5 Φεβρουαρίου θα είμαστε στο ΓΚΑΡΥ (Γαργηττιών 24, Αθήνα) και η έκθεση θα είναι διαθέσιμη καθημερινά με βάση τις ώρες που είναι ανοιχτό το μαγαζί. Με το κλείσιμο της έκθεσης στις 5 Φεβρουαρίου θα γίνει και ένα ακόμα live στον χώρο. Έπειτα στις 27 Μαρτίου θα το παρουσιάσουμε το project στην «Μπουάτ Απανεμιά»
Α: Μίλησε μας λίγο για το είδος των τραγουδιών που τραγουδάς είναι κυρίως έντεχνα της παλιάς Αθήνας;
Μ: Κοίτα, όσον αφορά το «Αθήνα όπως παλιά» έχουμε πράγματι τραγούδια μιας άλλης εποχής στο πρόγραμμα όπως Αρλέτα, Αττίκ κ.α. Ωστόσο παίζουμε και άλλα τραγούδια γενικά. Εκτός του project το ρεπερτόριο αλλάζει λίγο με την έννοια ότι λέμε και πιο δυναμικά κομμάτια, αλλά πάντα στο πλαίσιο έντεχνο, ρεμπέτικο, παραδοσιακό. Δεν λέμε μόνο ελληνικά τραγούδια. Καμιά φορά λέμε και ισπανικά ή πορτογαλικά.
Α: Και κάτι ακόμα επειδή από ό,τι ξέρουμε δεν ασχολείσαι μόνο με τη φωτογραφία και τη μουσική αλλά κάνεις και άλλα πράγματα, είσαι πολυσχιδής θα λέγαμε καλλιτέχνης για πες μας με τι άλλο καταπιάνεσαι;
Μ: Διδάσκω υφαντική, χαρακτική, πλέξιμο και μακραμέ, μια τέχνη με κόμπους με τους οποίους μπορείς να φτιάξεις κοσμήματα και διακοσμητικά. Φτιάχνω προσωποποιημένα κοσμήματα με στίχους της επιλογής του κόσμου και γενικά προσθέτω τη μουσική μέσα στις παραπάνω τέχνες. όπως για παράδειγμα το «όλα στραβά γινήκανε και όλα είναι ωραία» το έχω σε ψηφιακή μορφή, το έχω σε βραχιόλι, σε μπλουζάκι και το λέω και στα live. Οπότε όντως είναι ένα συνολικό project, στο οποίο παίζω με τις τεχνικές με το ψηφιακό, τη χαρακτική, τη μουσική και το stamping.

Σ: Εγώ θα ήθελα να ρωτήσω τι είναι για σένα η Αθήνα με μία φράση ή με τρεις λέξεις
Μ: Είναι σαν μία τοξική σχέση που ξέρεις ότι δεν πρέπει να γυρίσεις σε αυτή αλλά γυρίζεις. Όπως προανέφερα θέλω χρόνια να φύγω από εδώ αλλά κάτι πάντα με κρατάει σε αυτήν. Ουσιαστικά είναι μία σχέση αντίθεσης μία σχέση αγάπης και μίσους. Μία πάλη ανάμεσα στη ζωής στην πόλη και των ανθρώπων που έχω εδώ και στην ηρεμία της εξοχής και της επαρχίας.
Σ: Και μια τελευταία ερώτηση: Αν σε αυτή την έκθεση υπήρχε μια ακόμα φωτογραφία που όμως θα έπρεπε να απεικονίζει εσένα στην Αθήνα τι θα έβαζες;
Μ: Θα έβαζα εμένα να τραγουδάω στη Μπουάτ Απανεμιά…
Α: Και με αυτή την όμορφη εικόνα θα κλείσουμε αυτή την μοναδική συνέντευξη.
Μη χάσετε την Έκθεση φωτογραφίας στο Γκάρυ έως 5 Φεβρουαρίου και φυσικά το live που θα πραγματοποιηθεί στο κλείσιμο της έκθεσης!
