Ένας μήνας πέρασε από τις πρωτοφανείς σε μέγεθος διαδηλώσεις της 28ης Φεβρουαρίου, σε πάνω από 300 πόλεις της Ελλάδας και όχι μόνο. Οι νέες αποκαλύψεις για το έγκλημα των Τεμπών δεν άφησαν ασυγκίνητη την ελληνική κοινωνία, πάρα την διαρκή απόπειρα συγκάλυψης. Ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους και τις πλατείες ζητώντας οξυγόνο, ζητώντας ζωή χωρίς φόβο. Ζητώντας Δικαιοσύνη.
Δικαιοσύνη λοιπόν. Μια έννοια που έχει εκλείψει από τις ζωές μας, με τις ευθύνες να είναι πολύ συγκεκριμένες. Το αίτημα αυτό είναι πάντα ισχυρό, μόνο που τώρα, σε αυτήν την εποχή της κρίσης των θεσμών και ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, είναι πιο σημαντικό από ποτέ. Και για την Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Οι υπαίτιοι για αυτή την κρίση λοιπόν είναι πολύ συγκεκριμένοι. Και είναι τα ίδια τα σημερινά κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου καθώς και οι ίδιοι οι θεσμοί. Σαφώς το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για αυτή την απαξίωση έχει η σημερινή κυβέρνηση, ωστόσο είναι όλοι υπόλογοι. Ας πιάσουμε τα μεγαλύτερα κόμματα με βάση τις δυνάμεις στην Βουλή.
Ξεκινώντας με το κυβερνών κόμμα, παρατηρούμε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Μια τακτική. Μια τακτική που θα είχε 100% ποσοστό επιτυχίας, αν δεν επέμενε ο λαός και οι συγγενείς των θυμάτων, στην υπόθεση των Τεμπών. Πρόκειται για την τακτική της συγκάλυψης. Το μοτίβο έχει ως εξής: σκάνδαλο/έγκλημα – επίρρηψη ευθυνών σε προηγούμενους – κατηγορίες προς αντιπολίτευση – επίκληση της συλλογικής ευθύνης – συγκάλυψη. Προφανώς το έχετε παρατηρήσει κι εσείς. Αυτό έγινε και στο σκάνδαλο των υποκλοπών καθώς και στο έγκλημα στην Πύλο, στις παράνομες επαναπροωθήσεις, στον αντισυνταγματικό νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και πολλά άλλα. Αυτό επιχειρήθηκε και στα Τέμπη, αλλά τέτοια ύβρη δεν θα γινόταν ανεκτή. Σαφώς δεν έχει εγκαταλείψει τις προσπάθειες η κυβέρνηση. Συνεχίζει ακάθεκτη με την fast track προανακριτική επιτροπή για τον Τριαντόπουλο, με την αντιπολίτευση να μένει ουσιαστικά χωρίς απάντηση, σε αυτή την αντισυνταγματική ενέργεια.
Μια αντιπολίτευση, που ουσιαστικά δεν μπορεί να αντιπολιτευθεί την Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη και να πείσει τον ελληνικό λαό πως υπάρχει εναλλακτική, διευρύνοντας την κρίση εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα. Και το ΠΑΣΟΚ έχει σοβαρές ευθύνες. Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν, που είχε τον αρχηγό του, Νίκο Ανδρουλάκη να παρακολουθείται από την κυβέρνηση μέσω της ΕΥΠ. Ένα εξωφρενικό γεγονός που δεν αντιμετωπίστηκε με σοβαρότητα από την Χαριλάου Τρικούπη. Ίσως και να μην αντιμετωπίστηκε καν, με τον Ν. Ανδρουλάκη να μην ασχολείται περαιτέρω με το ζήτημα και να το αφήνει στην αφάνεια. Λες και η παράνομη (!) παρακολούθηση ενός πολιτικού αρχηγού (!!!) είναι ένα φυσιολογικό και απλό πράγμα. Ίσως και να είναι, αν τα ευρήματα ήταν χρήσιμα για την κυβέρνηση… Το ΠΑΣΟΚ συνολικά ωστόσο, δεν ασχολήθηκε (όσο οι άλλοι τουλάχιστον) με την υπόθεση των Τεμπών, παρά μόνο όταν είδε την κοινωνική οργή να χτίζεται. Το ΠΑΣΟΚ επίσης τόσο με τις εσωκομματικές εκλογές όσο και με την ανάληψη των καθηκόντων της αξιωματικής αντιπολίτευσης πήρε ένα μικρό δημοσκοπικό πριμ, έφερε όμως και ένα κύμα αντιπάθειας στην ελληνική κοινωνία. Ένα ΠΑΣΟΚ που κινείται πλέον ανάμεσα στο 10% και το 13% δίχως να δείχνει σημάδια ανόδου.
Περνώντας στον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, βρίσκουμε σημαντική ευθύνη για την κρίση των θεσμών και όχι μόνο. Μέχρι πρότινος, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούνταν τόσο στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, όσο και στην ελληνική κοινωνία συνολικά, ως ένα αξιόπιστο κόμμα, που μπορούσε να εγγυηθεί την Δημοκρατία τόσο στην Βουλή όσο και στο εσωτερικό του. Αυτό κατέρρευσε σε λιγότερο από έναν χρόνο. Ο ΣΥΡΙΖΑ στιγματίστηκε σοβαρά και όχι αδίκως. Μετά την ήττα στις εκλογές το 2023 και την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα, άρχισαν τόσο η παραφιλολογία, όσο και οι διαρροές από την Κουμουνδούρου. Και από τους μεν και από τους δε. Άρχισε η κατά βούληση εφαρμογή του καταστατικού από τον Στέφανο Κασσελάκη, η ετσιθελική αποχώρηση των στελεχών που απαρτίζουν σήμερα την Νέα Αριστερά, παίρνοντας μαζί και τις έδρες και πολλά άλλα. Δύο ωστόσο ήταν τα ορόσημα που έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ να χάσει το “ηθικό πλεονέκτημα” που είχε απέναντι στα άλλα κόμματα. Τα δύο συνέδρια. Αυτό της προκήρυξης νέων εκλογών και της άμεσης και αντιδημοκρατικής ανάκλησης της απόφασης και αυτό του αποκλεισμού του Στέφανου Κασσελάκη και των λοιπών παρατράγουδων… Ένα σύννεφο θεσμικής εκτροπής άρχισε να πλανάται πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ και παρότι φαίνεται να υποχωρεί, τον στοιχειώνει ακόμα. Θυμίζω πως ο ΣΥΡΙΖΑ δημοσκοπικά κινείται πλέον ανάμεσα στα 5% και 7%.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι είναι πολλοί οι υπαίτιοι της ολοένα και αυξανόμενης κρίσης του πολιτικού συστήματος και των θεσμών. Και της κρίσης εμπιστοσύνης της κοινωνίας προς αυτούς. Τόσο η κυβέρνηση, όσο και τα υπόλοιπα κόμματα βαδίζουν σε σκοτεινά μονοπάτια και δεν βοηθούν στην ενίσχυση της Δημοκρατίας. Σαφώς συμβάλλει πολύ και το φαινόμενο Κωνσταντοπούλου, που πάει κόντρα στα παραδοσιακά μέσα άσκησης πολιτικής, αλλά ταυτόχρονα ακολουθεί μια πολιτική απαξίωσης των θεσμών και των κοινοβουλευτικών υποχρεώσεων. Σίγουρα, δεν πρέπει ωστόσο η κοινωνία να σταματήσει να απαιτεί δράση από το πολιτικό σύστημα. Να απαιτεί Δικαιοσύνη. Βέβαια τα κενά τόσο στην φύση, όσο και στην πολιτική καλύπτονται. Αν όμως το πολιτικό σύστημα θέλει να επιβιώσει, τότε πρέπει να βγεί από το κοινοβούλιο, να ακούσει την ελληνική κοινωνία και να ικανοποιήσει άμεσα τα αιτήματα της. Αλλιώς…
