Την Παρασκευή 4/4 είχαμε τη χαρά να παραβρεθούμε κι εμείς σε μία έκθεση πραγματικά διαφορετική από όλες τις άλλες. Ξεφεύγοντας κάπως από τους μεγάλους συνηθισμένους εκθεσιακούς χώρους κινηθήκαμε στα Εξάρχεια στην έκθεση που συντονίζει η νέα καλλιτέχνης και διοργανώτρια εκθέσεων Κιμώνα Βενιέρη, μία νεαρή κοπέλα που αποφάσισε να δημιουργήσει έναν καλλιτεχνικό χώρο φιλοξενίας συλλογών και περιοδικών εκθέσεων, μία δική της μικρή Galllery στο κέντρο της πόλης. Αυτή την περίοδο η Κιμώνα μάς ξεναγεί στην έκθεση «Εφτά Πλανήτες» στον χώρο της στα Εξάρχεια. Μία μοντέρνα καλλιτεχνική έκφραση στη γειτονιά των Εξαρχείων, μία έκθεση που συνδυάζει ποικιλία εκθεμάτων και τεχνοτροπιών και δίνει μέσα από τις συλλογές της τη δική της «απάντηση» απέναντι στον σύγχρονο άνθρωπο και την κοινωνία. Τα υπόλοιπα όμως ας αφήσουμε να τα πει η ίδια η Κιμώνα που μας συστήνει τους καλλιτέχνες, τις συλλογές και μας μιλάει εφ’ όλης της ύλης γύρω από τις ιδέες της και τα νέα καλλιτεχνικά της σχέδια.
Ανδρέας: Καλησπέρα βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα εδώ με την Κιμώνα Βενιέρη, υπεύθυνη του χώρου και της έκθεσης «Εφτά Πλανήτες». Κιμώνα, θες να μας πεις λίγα πράγματα για εσένα;
Κιμώνα: Λοιπόν ναι, είμαι η Κιμώνα Βενιέρη, σπουδάζω ψυχολογία και σκηνοθεσία και ασχολούμαι αρκετά με διάφορους καλλιτεχνικούς τομείς, μιας και καταπιάνομαι με τα art films και τα comics. Επιπλέον τραγουδάω και αυτή την περίοδο γράφω μία όπερα.
Ανδρέας: Πραγματικά πολυπράγμων! Πώς επέλεξες λοιπόν να ασχοληθείς με τα καλλιτεχνικά;
Κιμώνα: Έχω μεγαλώσει με ένα artistic background σε μια οικογένεια όπου η αδερφή μου, η μαμά μου, ο παππούς μου και η γιαγιά μου είναι όλοι καλλιτέχνες – ε και εγώ είμαι απλά Αιγόκερος!
Α: Το ζώδιο τελικά κάνει τη διαφορά! (γέλια). Για πες μας Κιμώνα, τι είναι αυτός εδώ ο χώρος;
Κ: Πρόκειται για ένα δικό μου project που το τρέχω σε συνεργασία με μία φίλη από τη Νέα Υόρκη. Βασική μου επιρροή ήταν το Φεστιβάλ «Biennale της Μυκόνου» που πραγματοποιείται κάθε δύο χρόνια στην Μύκονο. Ουσιαστικά είναι ένα μικρό μη κερδοσκοπικό φεστιβάλ που έχει ως επίκεντρο τις τέχνες και τον πολιτισμό του νησιού και προσπαθεί να μας θυμίσει πως ήταν η Μύκονος πριν την περίοδο της μεγάλης τουριστικής έξαρσης. Κάπως έτσι λοιπόν μου ήρθε και η ιδέα της δημιουργίας μιας Gallery, ενός χώρου για την ακρίβεια που θα μπορεί να φιλοξενήσει πληθώρα διαφορετικών καλλιτεχνικών projects. Ένα μέρος ουσιαστικά που δίνει τη δυνατότητα να το «εκμεταλλευτείς» καλλιτεχνικά ποικιλοτρόπως δημιουργώντας ίσως ένα μικρό φεστιβάλ, ή μια pop-up έκθεση ή οτιδήποτε άλλο όπως για παράδειγμα μία έκθεση με τίτλο… «Εφτά Πλανήτες».
Α: Φτάσαμε λοιπόν και στο ζήτημα που θα συζητήσουμε σήμερα. Αυτή την περίοδο φιλοξενείται εδώ μια έκθεση με τίτλο «Εφτά πλανήτες». Τι είναι οι «Εφτά πλανήτες» και γιατί επιλέχθηκε αυτό το όνομα;
Κ: Οι «Εφτά πλανήτες» αντιπροσωπεύουν τους επτά καλλιτέχνες της έκθεσης. Επτά καλλιτέχνες εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους με εντελώς διαφορετικά ερεθίσματα. Χαρακτηριστικό της έκθεσης είναι ότι οι καλλιτέχνες προέρχονται από διαφορετικές χώρες και επομένως διαφορετικούς θα λέγαμε «πολιτισμικούς κόσμους».
Α: Ενδιαφέρον θες να μας πεις λίγα περισσότερα πράγματα γι’ αυτό;
Κ: Φυσικά, οι καλλιτέχνες της έκθεσης είναι από διαφορετικές χώρες, μιας και εδώ συνυπάρχουν τρεις Έλληνες καλλιτέχνες, μία Ρωσίδα, μία Γαλλίδα, ένας Ταϊβανέζος καθώς και ένας Παλαιστίνιος. Με αυτόν τον τρόπο η έκθεση συμβολίζει κάτι το πολυπολιτισμικό και μας καλεί να γνωρίσουμε την τέχνη όχι μόνο μέσα από τα ελληνικά δεδομένα, αλλά εντός ενός γενικότερου πλαισίου. Κάθε άνθρωπος, κάθε καλλιτέχνης, ανάλογα με τις δικές του προσλαμβάνουσες, επηρεασμένος από τη δική του κουλτούρα εκφράζεται και διαφορετικά μέσω της τέχνης. Η τέχνη όμως δε διαχωρίζει κι έτσι βρισκόμαστε εδώ όλοι μαζί θεατές και καλλιτέχνες στους «Εφτά Πλανήτες», μέσα σε εφτά διαφορετικούς ουσιαστικά κόσμους.
Α: Θα ήθελες να μας πεις λίγα λόγια γι’ αυτούς, να μας τους συστήσεις κάπως;
Κ: Λοιπόν στην έκθεση συμμετέχουν η Κατερίνα Σκάση, ο Κρις Κάπτεν και ο Στυλιανός Τριαντάφυλλου που είναι από την Ελλάδα, ο Ταϊβανέζος καλλιτέχνης You Yang Guo, η Γαλλίδα καλλιτέχνης Camille Cornillon, η Venera Kazarova από τη Ρωσία και ο Raed Issa από την Παλαιστίνη. Όπως ήδη αναφέρθηκε ο καθένας από αυτούς εκφράζεται διαφορετικά κι αυτό φαίνεται πολύ έντονα στα ίδια τα έργα αφού το καθένας συνδέεται κάπως με την ταυτότητα του κάθε ατόμου.
Α: Τα 7 αυτά έργα όμως βλέπουμε πως δεν ακολουθούν την ίδια τεχνοτροπία. Παρατηρούμε ένα graffiti, ένα έκθεμα πλασμένο με πηλό και κερί, μια ταινία μικρού μήκους, ένα έργο που σχετίζεται με τη δημιουργία (ή καλύτερα κατασκευή) στολών πάνω σε ανθρώπινα σώματα, πινάκια ζωγραφικής, αλλά και μια ιδιαίτερη σύνθεση «κολάζ» υφαντικής.
Κ: Σωστά, δεν είναι μία έκθεση όμοιας καλλιτεχνικά τεχνοτροπίας που διαφοροποιείται μονάχα στο θεματικό περιεχόμενο, αλλά αντίθετα είναι μία έκθεση εφτά διαφορετικών τεχνών, μία έκθεση με συνθέσεις που δεν σχετίζονται μεταξύ τους.
Α: Ας μιλήσουμε τώρα συνοπτικά αλλά πιο συγκεκριμένα για το περιεχόμενο των εκθεμάτων. Ας κάνουμε μια μικρή παρουσίαση.
Κ: Ναι λοιπόν, αρχικά η έκθεση ξεκινάει ήδη πριν ενταχθεί κανείς στον κυρίως χώρο, έτσι το πρώτο έργο υπάρχει πριν την έκθεση! Εκεί συναντάμε ένα graffiti. Η σύνθεση του graffiti παρουσιάζει μία γάτα που εξαπολύει μια δαιμονική οντότητα η οποία με τη σειρά της κρατάει τη γη. Πρόκειται πράγματι για μια ιδιαίτερη κριτική θέση που παίρνει ο καλλιτέχνης απέναντι στα παγκόσμια κοινωνικά φαινόμενα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα. Με αυτόν, κάπως πιο συμβολικό, χαρακτήρα της σύνθεσής του μέσω της street art προσέγγισης παρουσιάσει τον πλανήτη ως έρμαιο των δεινών που ο ίδιος έχει δημιουργήσει στον εαυτό του.
Μπαίνοντας τώρα στο εσωτερικό θα συναντήσουμε μερικά πινάκια ζωγραφικής. Η συλλογή αυτή καλείται «Gone Tommororw» από μία φράση ιδίωμα του Καλβίνου για το εφήμερο της ύπαρξης. Καθένα από αυτά απεικονίζει κάποιο ζώο που τείνει να εξαφανιστεί ή έχει ήδη εξαφανιστεί εξαιτίας της ανθρώπινης παρεμβατικότητας. Με λίγα λόγια είναι μια κριτική στον άνθρωπο που βλάπτει με τις ενέργειές του την ίδια τη φύση.
Στη συνέχεια συναντάμε μια συλλογή από prints από τη Γάζα. Εκεί ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με τη φρίκη του πολέμου και για άλλη μια φορά η συλλογή αποπνέει αυτό το αίσθημα της αυστηρής κριτικής απέναντι στον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για την ύπαρξη των πολέμων. Να πούμε εδώ πως ο ίδιος ο καλλιτέχνης όπως προανέφερα είναι από την Παλαιστίνη και έχει βιώσει από κοντά όσα περιγράφει στα έργα του, καθώς έχει βιώσει και απώλειες δικών του ανθρώπων.
Στο ίδιο πλαίσιο κυμαίνεται και το έργο της Καζάροβα, που κατά κάποιο τρόπο δείχνει την μεταστροφή – μετατροπή του ανθρώπινου σώματος, την επέμβαση πάνω στην ίδια τη φύση. Εδώ το σώμα γίνεται μέρος της τέχνης της ίδιας της καλλιτέχνιδας. Έτσι συναντάμε έναν άνθρωπο να μετατρέπει το σώμα του σε κουτί ή να πλαισιώνεται από τρυπάνια που προέρχονται από εκείνον αλλά ταυτόχρονα τον βλάπτουν. Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε σαν μια «διαφορετική Μεταμόρφωση» του Κάφκα σε ένα σύγχρονο πλαίσιο.
Α: Βλέπουμε λοιπόν πως κάθε έκθεμα τελικά παρόλο που έχει ουσιαστικές διαφορές, εντούτοις διακατέχεται από ένα κοινό στοιχείο με τα άλλα που το κάνουν να ανήκει στο πλαίσιο μιας κοινής έκθεσης. Κάθε έκθεμα είναι μία κριτική απέναντι στην παρεμβατικότητα του σύγχρονου ανθρώπου. Απέναντι στην αρνητική επίπτωση που έχει ο άνθρωπος στην κοινωνία, τον πολιτισμό, τη φύση και εν τέλει στην επιρροή και αλλοίωση του ίδιου του εαυτού του.
Κ: Ακριβώς, κάτι που φαίνεται και με τα τρία τελευταία εκθέματα. Το πρώτο από αυτά που θα ήθελα να σχολιάσω είναι το βίντεο. Ένα ντοκιμαντέρ – ταινία μικρού μήκους, όπου πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης που έχει γυρίσει το βίντεο. Παρατηρούμε στο έργο μία συνεχή κυκλική πορεία του -σύγχρονου – «καθώς πρέπει» ενδεδυμένου εαυτού του που σιγά –σιγά οδηγείται στην αποδόμηση της «κοινωνικής βιτρίνας» που ντύνει την προσωπικότητά του και καταλήγει στην ολοκληρωτική γύμνια του, στην επιστροφή δηλαδή του ανθρώπου εκεί από όπου ξεκίνησε. Με αυτόν τον τρόπο βγάζει από πάνω του το «κουστούμι μιας εξέλιξης μη επιδιωκόμενης» και γυρίζει σε κάτι πιο αθώο, πιο απλό και παρθένο.
Στον ίδιο άξονα συναντάμε και τα φίδια της Camille. Αυτά έρχονται πάλι ως απάντηση στην σύγχρονη παρεμβατικότητα και επιδιώκουν να φέρουν τον άνθρωπο πιο κοντά στη φύση. Σχετίζονται κατά κάποιο τρόπο με την σιωπηλή απόκρυφη διάλεκτο της φύσης σαν ιεροί φύλακες στο άγνωστο, σαν τα φίδια να λειτουργούν κάπως ως το μεταφυσικό αντίδοτο που χρειάζεται ο κόσμος. Τέλος συναντάμε το έργο του Κρις Κάπτεν, όπου επιλέγει με τον δικό του τρόπο να προσεγγίσει και να μετασχηματίσει τις παραδόσεις και την ελληνική μυθολογία. Ίσως θέλοντας έτσι να δείξει κι αυτός πως όλα τελικά αλλάζουν, πως τίποτα εν τελεί δεν διατηρείται όπως τον γνωρίζουμε, ή τελικά δεν ήταν ποτέ όπως το φανταζόμασταν.
Α: Πολύ ωραία προσέγγιση και παρουσίαση. Πριν όμως σε αποχαιρετήσω θα ήθελα να επιστρέψω τη συζήτηση σε σένα. Πώς αισθάνεσαι που έχει πλέον έναν δικό σου χώρο, που τον έχει φτιάξει όπως θα ήθελες και που πλέον φιλοξενείς εκθέσεις;
Κ: Η συγκειμένη έκθεση είναι η πρώτη μου έκθεση εδώ και έχω σκοπό να φιλοξενήσω κι άλλες γενικά εκθέσεις στο μέλλον. Ήδη έχουμε συνεννοηθεί για μια νέα έκθεση που θα γίνει εδώ τον Μάιο. Επομένως είμαι πολύ ευχαριστημένη και χαρούμενη που το όραμά μου αυτό πήρε τελικά μορφή και υλοποιήθηκε. Ιδανικά αυτό θα ήθελα να συνεχίσω και να δημιουργήσω μάλιστα ένα δίκτυο καλλιτεχνών Ελλήνων και ξένων που θα έρχονται σε συνεχή επικοινωνία, θα βρίσκονται εδώ, θα γνωρίζονται και θα παρουσιάζουν τα έργα τους. Ίσως ακόμη μιας και έχω επαφές και με τη Νέα Υόρκη επειδή εκεί μεγάλωσα, να μπορούσα κάποια στιγμή να φτιάξω μία «καλλιτεχνική γέφυρα» μεταξύ Νέας Υόρκης και Αθήνας.
Σταύρος: Κιμώνα πώς θα φανταζόσουν τον εαυτό σου στο μέλλον;
Κ: Θα ήθελα να έχω έναν δικό μου χώρο στον οποίο να μπορώ να εκθέτω έργα και να καταπιάνομαι συνεχώς με νέα projects, να φέρνω σε επαφή καλλιτέχνες και να μπορώ έτσι να τους υποστηρίξω στο έργο τους. Κάτι που πλέον σιγά-σιγά χτίζεται και είναι πολύ ικανοποιημένη γι’ αυτό. Ιδανικά ίσως θα ήθελα τη δημιουργία ή την εργασία σε μια εταιρία παραγωγής για να μπορώ να γυρίζω τις δικές μου ταινίες.
Σ: Αν η μικρή Κιμώνα σε συναντούσε τώρα και έβλεπε αυτή την εξέλιξή σου θα ήταν περήφανη και χαρούμενη;
Κ: Η μικρή Κιμώνα θα χαιρόταν. Ναι! Πάρα πολύ. Θα ήταν ακριβώς όλα όπως θα φανταζόταν. Δε θα μπορούσα εξάλλου να σκεφτώ τη ζωή μου αλλιώς.
Α: Με αυτή λοιπόν την όμορφη και αισιόδοξη ατμόσφαιρα θα κλείσουμε και τη σημερινά μας συνάντηση. Κιμώνα σε ευχαριστούμε πολύ!
Κι εγώ σας ευχαριστώ
Η έκθεση θα είναι διαθέσιμη έως τις 30 Απριλίου στην οδό Σολωμού 14 στα Εξάρχεια με δωρεάν πρόσβαση στο κοινό περιμένοντάς να την επισκεφτείτε!
